Reisverslag 6

Maandag 24 juli 2017

Na een directe vlucht komen we aan op Hosea Kutako international Airport, Windhoek Namibië. Daar begint ‘het grote wachten’. Meer dan anderhalf uur staan we in de rij om doorgelaten te worden bij de douane. Daarna in de rij bij de flappentap en bij het autoverhuurbureau. Om 10.00 uur lokale tijd geland en om 13.00 uur mogen we onze auto gaan ophalen, een Renault Duster. We rijden eerst naar ons hotel Thüle net aan de rand van het centrum in Windhoek. We pakken onze spulletjes uit en rusten wat voordat we Windhoek gaan verkennen. We keren terug naar het hotel voor een sundowner diner; eten terwijl de zon ondergaat vanaf het hoogste punt in de stad: ons hotel. Om zeven uur liggen we al in bed!

Dinsdag 25 juli

Vandaag vertrekken we naar de Kalahari. Na een uitgebreid ontbijt en een bezoek aan een supermarkt voor het inslaan - van vooral veel water - begint onze reis om acht uur. De gravelweg (links en recht duiken de eerste bavianen op) is vooralsnog zeer goed te doen en brengt ons - duin voor duin - steeds verder de Kalahariwoestijn in. Prachtig!
We zien antilopen, struisvogels, stokstaartjes en marmotten over de weg komen. We zullen het weten: we zitten in Afrika.
Om vier uur zijn we bij onze lodge, Aoub lodge. De lodge staat midden in een reservaat. Na een heerlijk diner - en een Namibische samenzang van het personeel - gaan we lekker slapen om de volgende ochtend vroeg te starten met een wandeling.

Woensdag 26 juli

Om kwart over zes gaat de wekker, om zeven uur vertrekken we, samen met Gert onze gids, voor een wandeling in het reservaat. We zien antilopen, heel veel springbokken, waterbokken, giraffes, spiesbokken, marmotten en heel veel termietenheuvels. Tot slot ook nog struisvogels en hun in de steek gelaten eieren. Na ruim twee uur zijn we terug, wat een belevenis om zo voor het eerst kennis te maken met de Kalahari.
We rusten lekker uit en relaxen aan de rand van het zwembad, met water dat veel te koud om in te zwemmen (jawel, het is winter hier). Na een douche zijn we klaar voor de Sundowner-game-drive.
Om vier uur worden we opgehaald en mogen we in een open safari-auto zitten, we zijn de enige gasten! Nu zien we alle dieren van vanochtend ook, maar veel dichterbij. We naderen de giraffes op zo’n tien meter. Ik schiet er vol van, zo mooi vind ik het. We zien ook nog zebra’s, stokstaartjes en vossen. En als klap op de vuurpijl, twee aardvarks én een aardwolf! Dit vindt zelfs de gids ongelooflijk en achtervolgt hem helemaal in de bush. ‘Very special’, zegt hij. Als de zon bijna onder gaat worden we getrakteerd op een glaasje champagne en kunnen we niet anders dan verzuchten dat we zeer gelukkige mensen zijn! Tenslotte worden we weer afgezet bij de lodge.
Na het diner weer op tijd naar bed, morgen wacht een lange reisdag.

Donderdag 27 juli

Na het ontbijt van zeven uur vertrekken we tegen achten richting Fish River Canyon. Een derde deel van deze reis gaat over een asfaltweg, een tweebaansweg (dus smal met tegenliggers, max. snelheid 120 km/u!?!) maakt het behoorlijk spannend. Net voor Keetmanshoop slaan we linksaf naar het Kokerbomenwoud en Giant’s Playground park. Geen echte bomen deze aloë-variant, maar wel honderden jaren oud en fantastisch om te zien. Ze groeien midden tussen enorme brokken steen, de “blokkendoos van de reuzen” zeggen ze hier. Temidden van dit alles spelen hele hordes marmotten “Cliff dassies”. Prachtig om te zien.

Dan op naar Keetmanshoop voor de lunch en benzine. Het stadje zelf vinden we niets aan, niet in de laatste plaats vanwege de sfeer die er hangt. Ik voel me er niet prettig. Na het tanken en het doen van enkele boodschappen, trekken we snel verder naar Fish River Canyon. Ik ga er vanuit dat we maar één nacht in het Cañon Roadhouse slapen en dus wil ik graag eerst nog bij de Canyon gaan kijken. We rijden door en rond half vier zijn we bij de ingang van het park. Voordat we echt bij de Canyon zijn moeten we een “Hellsroad” over. Wat een onvoorstelbaar slechte weg! Prompt krijgen we een lekke band. In ‘no time’ hebben we de band verwisseld en gaan snel door naar de canyon. Na een kort eerste bezoek aan de canyon rijden we vlug terug zodat we nog juist voor het donker bij onze lodge arriveren.
Magnifiek, ongelooflijk en nog meer van dit soort termen. Zeker zo mooi als de Grand Canyon in Amerika. Maar door de spoedig ondergaande zon kunnen we enkel foto’s in tegenlichtsituatie maken. We gaan de volgende dag zeker terug! Blijkt dat we ons vergist hebben en dat we hier twee nachten zullen verblijven (mazzel).

Bij het Cañon RoadHouse aangekomen, vertellen we dat we een lekke band hebben. De staf van de logde reageert zeer geruststellend. Die kunnen we hier laten repareren. Morgenochtend kunnen ze er meteen aan beginnen. Opgelucht gaan we eten weer gaan we vroeg naar bed.

Vrijdag 28 juli

Om zeven uur komt er al iemand om onze band te repareren. Iets na achten is ie al weer terug; de band is niet te repareren - helaas - want de wang van de band is onherstelbaar beschadigd. Na overleg met één van de gastvrouwen wordt voorgesteld dat er een nieuwe band meekomt met een vrachtwagentje uit Keetmanshoop en dan leggen ze hem er hier op. Het kost wat meer, maar dan hoeven we zelf niet te rijden. Fantastisch wat een service hier, we zijn nog meer opgelucht en blij. Om tien uur vertrekken we terug naar de Canyon, nu in het ochtendlicht nog zoveel mooier dan gister. Ongelofelijk wat een mooi natuurfenomeen! Foto na foto wordt genomen en we rijden naar alle uitzichtpunten, om zo alles goed in ons op te nemen.

Voldaan keren we terug naar het Cañon Road House, waar we lekker in het zonnetje wat kunnen lezen en relaxen. Al snel worden we geroepen, de nieuwe band is gearriveerd. In een handomdraai wordt deze erop gelegd, we kunnen morgen met een gerust hart verder!

Zaterdag 29 juli

Vandaag hebben we een rustige dag. Om half negen vertrekken we richting Alte Kalköfen, zo’n 140 km verder. Onderweg stoppen we, op aanraden van ons ‘roadbook’ (= reisbeschrijving), bij het Seeheim hotel voor koffie met gebak. Mooi maar wel wat vergane glorie. Om half twaalf ’s ochtends al arriveren we bij Alte Kalköfen. Wat een schitterende lodge, heel smaakvol ingericht en superrustig gelegen. Inderdaad dichtbij een oude steenbakoven.

We maken een wandeling en bekijken de ‘living stones’ (of zoals ze hier genoemd worden Lithops). Planten die op stenen lijken, ze kweken ze hier. Heel erg bijzonder. De smaakvolle lunch belooft veel voor het diner. Dit overtreft alle verwachtingen; de gastvrouw is een geweldige kok. Voldaan gaan we slapen.

Zondag 30 juli

Heel vroeg, zeven uur, vertrekken we naar Sossusvlei. Het is 440 km vandaag, dus beter vroeg te vertrekken. We krijgen (wederom een fantastisch) ontbijt mee. We moeten uiterlijk 14:30 bij Namib Desert lodge zijn voor onze transfers naar Dune Star: een magnifiek gelegen duinhuisje!
De weg is pittig. We stoppen enkel om af en toe te plassen, wat te eten of te wisselen. Toch kost het veel tijd en net voor 14:30 arriveren we bij de lodge, gelukkig. Om drie uur vertrekt de shuttle 4WD naar Dune Star: negen exclusieve duinhuisjes hoog en afgezonderd op de duinen. Niet alle huisjes (9 stuks) zijn bezet. We zijn in totaal met slechts 13 gasten op dit nagenoeg ongerepte stukje woestijn. Er is zelfs een chefkok meegekomen evenals enkele medewerkers die de bediening voor hun rekening nemen.
Het diner is op het terras waar we ook van een geweldig mooie ‘sundowner’ genieten. Wauw, wat een uitzicht!!!
Het huisje is fantastisch: een echt strandhuisje maar dan met een bed voorzien van wieltjes, dit kan naar believen naar buiten gereden worden om zo de nacht onder ‘African sky’s’ - een prachtige, adembenemende sterrenhemel - door te brengen. Na de borrel en het diner trekken we ons terug in ons huisje.

Maandag 31 juli

Om half zes worden we gewekt door ‘n gek geluidje, blijkt een oryx (spiesbok) te zijn. Een groep van negen die heel dichtbij ons bed lopen te grazen. Fantastisch! We krijgen thee op bed bezorgd en later worden we opgehaald om terug in de Desert Logde te gaan ontbijten. Na het ontbijt installeren we ons in een huisje, nu op Desert Lodge zelf. We gaan vandaag naar Sossusvlei om een deel van het park te bezichtigen. In verband met het fantastische ochtendlicht willen we de vlei pas de dag erna bezoeken. Vandaag bezoeken we Sesriem Canyon en Dune 45.

Het is meer dan prachtig, maar het waait vandaag hard en dus stuift er veel zand over de vlakte heen. Met blote benen voelt het aan of je wordt gezandstraald. We keren bijtijds terug naar de lodge om lekker bij het zwembad nog wat te lezen en te drinken.

Dinsdag 1 augustus

We staan heel vroeg op (05.15 u) om naar Sossusvlei te gaan, en dan nu de echte vlei, oftewel de kleipan in de rode duinen. We zijn er op tijd, net voordat de poorten van het park om 6:30 u open gaan. Het licht is geweldig!: een waar fotografenparadijs! Onbeschrijfelijk mooi. Eerst nog is alles in nevel gehuld (en is het nog behoorlijk fris), maar dan komt de zon door op de rode duinen... breathtaking!
We lopen over de kam van de duin en zien zo Sossusvlei en Deadvlei. Daar dalen we af door het rulle zand en gezeten op een dode boom eten we ons ontbijt. We raken niet uitgekeken op dit inmense, oneindige rode zandlandschap.

Uiteindelijk keren we terug naar de auto met een speciale 4WD-transfer. We waagden het niet om met onze huurauto het erg losse zand door te ploegen.
Ons rest vandaag een lange reis naar Swakopmund...
Het autorijden zelf is heel vervelend: erg slechte wegen. Pas de laatste 60 km gaan prettig. Maar we passeren wel prachtige plaatsen zoals de steenbokskeerkring, Goab canyon en Kuiseb canyon en Vogelfederberg. We rijden via Walvisbaai naar Swakopmund. Net voor het donker wordt komen we aan. Na een douche gaan we lekker eten bij het Brauhaus. Jawel een heus Duits etablissement (met erg lekkere biertjes). Hier gaan we twee nachten verblijven.

Woensdag 2 augustus

We houden het vandaag (lekker relaxed) bij een stadswandeling in Swakopmund. We lopen langs veel markante gebouwen uit 1903, veel gebouwd dat jaar ;-) We lopen veel winkeltjes in en uit en nemen een heerlijk kopje koffie bij Bojas (met een overheerlijk stuk taart ‘Death by Chocolate’...) Na een uitgebreide stadswandeling, zo’n kleine negen kilometer, komen we terug bij het guest house. We doen nog snel boodschappen voor de komende dagen en dan lopen we naar het restaurant voor vanavond.

The Tug, een visrestaurant, pal naast het strand en de pier, ontvangt ons met een hartelijk welkom. We eten, oesters, rode bietcarpaccio, calamari spaghetti en viscurry. En als toetje een Namaklava met ijs. We drinken er een zalige witte wijn bij. Wat een feest!

Donderdag 3 augustus

Vandaag hoeven we niet zoveel kilometers te rijden, we gaan naar Hohenstein lodge. Maar ja... we wilden ook nog graag de Welwitschia planten zien, die enkel dichtbij Swakopmund voorkomen. Planten die wel honderden jaren oud kunnen worden. De oudste schijnt wel 1500 jaar te zijn, ongelooflijk. We vertrekken vroeg na een heerlijk ontbijt.

We komen langs Moonlandscape en inderdaad je zou zo denken dat je op de maan bent. Na een prachtige passage door de bedding van de Swakop komen we bij de Welwitschiaplanten aan. Niet uitzonderlijk erg mooi, maar wel heel bijzonder. Als we er genoeg gezien hebben draaien we om om terug te gaan op zoek naar de route die naar een B-weg (= geasfalteerd) leidt.
Dat kost wat extra tijd, en we moeten zelfs bij een afgelegen campsite navragen hoe we moeten rijden. Blijkt dat de op de kaart aangegeven weg - die we bedacht hadden - helaas is afgesloten. Dus verder terug en daar blijkt een passageweg naar de B-weg. Schitterend trouwens, dwars door het maanlandschap.

We komen iets later dan gepland om 13.00 uur bij de lodge aan. Nadat we ingecheckt zijn vertrekken we naar Spitzkoppe, op een uurtje rijden van de lodge. Weer een prachtige ervaring, het deed ons denken aan New Mexico of Utah waar we iets soortgelijks troffen in de Valley of Fire. Daar lijkt dit wel op. Maar ook weer heel anders.

Om half vijf zijn we terug bij de lodge en genieten nog na met een wijntje als opeens drie struisvogels direct voorbij ons terras komen lopen. Sierlijk lopen ze langs kijken naar ons, maar negeren ons totaal. Het diner is goed en daarna nog een afzakkertje op ons eigen terras. Morgen weer veel kilometers voor de boeg...

Vrijdag 4 augustus

Na een goed ontbijt vertrekken we richting Brandberg.
Dit massief is - met 2220 meter - het hoogste van Namibië. Maar wij gaan vooral ook vanwege de rotstekeningen, o.a. ‘the White Lady’, die alleen onder begeleiding van een gids te bezichtigen zijn. Na een klein uurtje pittig doorlopen komen we aan bij de rotstekeningen. Heel erg mooi, erg oud maar in perfecte staat. We zijn danig onder de indruk. In de boekjes staat dat we voor de wandeling zo’n twee à drie uur moeten uittrekken, maar onze gids Justus jaagt ons er in anderhalf uur doorheen. Daarna zitten we toch even stuk, bloedheet en in de volle zon (35 °C). Brandberg doet z’n naam eer aan. We drinken en eten van onze zelf meegebrachte spullen en gaan dan op weg naar de Rustig Toko Lodge. De weg is best lang en niet bijster interessant. Veel Himba’s langs de weg willen ons staande houden om de door hen gemaakte souvenirs aan de man te brengen, maar we rijden door. We nemen in Khorixas een lunch en vervolgen onze weg.

Om half zes komen we aan. Blijkt dat we hier naar een aangrenzend Himbadorp kunnen... maar daarin zijn we niet zo geïnteresseerd. Veel meer is er echter niet te doen. We hadden dan toch liever twee nachten op de vorige lodge Hohenstein doorgebracht. Aan de andere kant een rustdag is misschien ook niet verkeerd.

Zaterdag 5 augustus

Rustdag. We hebben de hele dag niets gedaan behalve een klein ommetje over het terrein, bij het zwembad zitten en lezen.

Zondag 6 augustus

We vertrekken vroeg naar Etosha National Park, via Outjo.
Rond twaalf uur rijden we het park in en bij de eerste beste drinkplaats (waterhole) zijn we meteen verbouwereerd over het grote aantal dieren. Tientalle olifanten, zebra’s, helmhoenders, springbokken, orxyen, wrattenzwijnen, visarenden, antilopen... noem maar op. Niet normaal, zoveel!!! Als we uitgekeken zijn gaan we naar ons Okaukuejo kamp. Daar slapen we de eerste nacht. Nadat we ingecheckt zijn gaan we bij de drinkplaats kijken, waterhole Zola’s heet het hier. We zien van alles en zoveel dat we er blijven zitten tot ‘n uur of zes!

We krijgen een dinerbuffet, maar dat is helaas zo slecht dat we binnen het uur klaar zijn en terug nog even bij de drinkplaats gaan kijken. Moe gaan we slapen.

Maandag 7 augustus

Al vroeg gaan we bij de drinkplaats kijken, maar dat valt tegen. Het ontbijt ook trouwens, dat is ronduit slecht. We gaan snel in de auto om een rondrit te maken langs alle waterplaatsen en uitkijkpunten rondom het kamp.
We zien heel veel soorten bokken, ongelooflijk zoveel wilde beesten; kudu’s, antilopen etc. Pas na de lunch begint het interessanter te worden....

Heel veel giraffen, olifanten en jawel: zelfs een neushoorn.
We komen laat aan bij onze volgende verblijfplaats, kamp Halali, maar gelukkig nog wel op tijd voordat de poorten sluiten.

Dit kamp bevalt veel beter, gelukkig. En het diner ook. Als we naar de drinkplaats gaan worden we verrast op maar liefst 5 neushoorns!
En een enkele jakhals komt ook langs. Wat een natuurkracht hier!
We mogen nog een dag gelukkig... 

Dinsdag 8 augustus

De volgende dag gaan we op op zoek naar leeuwen. In de ochtend zien we niet veel (meer). Na de lunch en een dutje, gaan we weer op pad en wordt ons geduld beloond! Bij Rietfontein zien we zelfs een mannetjes leeuw, een prachtbeest en heel groot. Veel groter dan we verwachtten. Hij loopt langs de waterplaats en gaat dan onder een bosje in de schaduw liggen. Geweldig.
Terug in het kamp bekijken we de ondergaande zon met een wijntje erbij bij de kampwaterplaats.

Woensdag 9 augustus

Vandaag staan we heel vroeg op, zodat we hopelijk nog veel dieren gaan zien. We zien olifanten heel dichtbij, giraffes, gnoes, zebra’s, springbokken en... voor ons een nieuwe boksoort de Dik Dik. Om half elf verlaten we Etosha en gaan op weg naar Waterberg. Een groot plateau met ook een natuurreservaat. De lodge is leuk, we slapen in een soort tent op een houten vlonder. Het diner is eveneens uitstekend.

Donderdag 10 augustus

We staan vroeg op om mee te gaan met een wandeling die naar het hoogste punt op het plateau leidt. De klim is pittig maar absoluut de moeite waard. Het uitzicht is geweldig. Dieren zien we niet veel, maar we komen wel in gesprek met de gids. Die vertelt veel over de huidige stand van zaken in het land: armoede, analfabetisme, aids, honger en misbruik van mensen en middelen. Hij vertelt ook over zijn stam: de Herero’s. Mooi hoe hij het vertelt, maar in onze beleving ook nog heel primitief en schrijnend...
Terug beneden douchen we en stappen in de auto voor ons laatste tripje naar een lodge nabij het vliegveld van Windhoek: Ondekaremba. Een redelijk goede lodge (slechts 7 kilometer verwijderd van het vliegveld). Jammer dat de kwaliteit van het eten wat tegenvalt. We bekijken daar onze laatste sundowner en zien de laatste wrattenzwijntjes.

Vrijdag 11 augustus

We vertrekken vroeg naar het vliegveld, wel zo relaxed. We leveren de auto in en de checken onszelf en de koffers in. Het vliegtuig vertrekt helaas met enige vertraging. Maar des te langer kunnen we nog van dit prachtige land genieten...